تحلیل گفتمان سخنرانی های محمود احمدی نژاد رئیس جمهور ایران در مجمع عمومی سازمان ملل متحد طی سالهای 1387 و 1388 و 1389 با رویکرد دیپلماسی عمومی

عرصه دیپلماسی و سیاست خارجی عرصه تصمیم سازی و کنش و واکنش حرفه ای و آزمون و خطاهای مکرر است. در چنین بستری بازیگران در پی کسب منفعت و فرصت و دفع زیان و تهدیدند. در این میان بازیگران عرصه سیاست می کوشند با برقراری ارتباط مناسب با مخاطبان در عرصه های بین المللی، افکار عمومی را اقناع و اهداف سیاست خارجی خود را محقق سازند. تریبون رسانه ای سازمان ملل امروزه یکی از ابزارهای انتقال پیامهای دیپلماتیک است که محمود احمدی نژاد در طول دوران ریاست جمهوری خود از آن سود جسته است. نوع گفتمان احمدی نژاد همواره دالهایی را شامل شده که انتشار آن چه از این تریبون چه رسانه های دیگر واکنش های داخلی و جهانی را به دنبال داشته است. در این تحقیق تلاش بر این است تا دالهای مرکزی پیامهای دیپلماتیک احمدی نژاد از این تریبون از دریچه دیپلماسی عمومی تحلیل گفتمان شود. به این منظور سه متن سخنرانی انتخاب و در مرحله توصیف یک رشته اطلاعات در قالب تعریف کارویژه هایی مانند سبک واژگانی، فاعلان مطرح، دلالتهای ضمنی، سوگیری، غیرسازی و استنادات از هر یک از متن ها استخراج شد. سپس با توجه به بستر و زمینه های خارج از بافت گفتمان، اطلاعات متن و فرامتن به دست آمد و در مرحله تفسیر مولفه های گفتمانی، رابطه میان متن و گفتمان جاری مورد سنجش قرار گرفت. درنهایت با بررسی رابطه گفتمان موجود و ساختار کنونی حاکم بر عرصه های داخلی و بین المللی، تلاش شد تا نظم گفتمانی احمدی نژاد تبیین و در یک کلام تحلیل شود. بررسی جمیع اطلاعات در سه مرحله نشان داد دال های مرکزی گفتمان احمدی نژاد در هر سه سخنرانی مورد بررسی، بر محور موعودگرایی و بهره مندی ایران از ظرفیت بالقوه اصلاح و مدیریت امور جهان متمرکز بوده است و از منظر مقوله کانترهژمونی نیز وی کوشیده است تا هژمونی آمریکا و قدرتهای غربی را به چالش بکشد.